งานแปล ความรักของพระราชา

งานแปล ความรักของพระราชา

ความรักของพระราชา

ในเดือนเมษายน 1987

                ในเดือนเมษายน 1987 คน 300 คน เข้ามาในห้องเล็กในจีนีวา ประเทศสวิสเซอแลนด์ ได้มีประธานาธิบดีและพระราชา ดารา และเศรษฐี พวกเขามาจาก 4 มุมของโลก ทิศตะวันออก และทิศตะวันตก ทิศเหนือ และทิศใต้ และพวกเขาได้พูดภาษามากมาย

                แต่พวกเขาต้องการทั้งหมดเพียงสิ่งเดียว ซื้ออัญมณี มันเป็นอัญมณีซึ่งผู้ชายคนหนึ่งชื่อว่า (Edward) แอดวาร์ด ได้ให้ผู้หญิงคนหนึ่งชื่อว่า (Wallis) วันลิส

                ผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ (Namiki) นามิกิ มาจากญี่ปุ่น ได้จ่าย 105,000 ดอลลาร์สำหรับแหวนทอง

                ทำไมคุณถึงจ่ายเงินทั้งหมด เพื่อนคนหนึ่งถาม คุณสามารถซื้อแหวนทองในโตเกียวเป็นจำนวนเงินครึ่งหนึ่งของเงินนั้น

                เพราะ Wallis วัลลิส และ Edward แอดวาร์ดพิเศษสำหรับฉัน นากิมิตอบ ฉันไม่เคยได้เจอพวกเขา แต่ฉันจะรักษาแหวนนั้นตลอดชีวิตของฉัน

                ในสองสามชั่วโมงต่อมา ในห้องเล็กนั้นในจีนีวา อัญมณีถูกขายเป็นจำนวนเงิน 50,000,000 ดอลลาห์ แต่ใครคือวัลลิส และใครคือแอดวาร์ด และทำไมเรื่องราวความรักของพวกเขามันถึงพิเศษ

                เริ่มที่ตอนแรกกันเถอะ

                                                                                                          

เด็กผู้ชายผู้โดดเดี่ยว

                พระราชาแอดวาร์ดเกิดในปี 1894 พ่อของเขาคือ พระราชา (George V) จอร์ท วี เป็นผู้ชายที่สูง เย็นชา ซึ่งไม่ชอบเด็ก ทำไมแอดวาร์ดพูดตลอดเวลา เขาพูดครั้งหนึ่ง เขาเป็นเด็กที่เสียงดังมาก

                แม่ของเขา ราชินี (Marry) แมรี่ เห็นด้วย มันไม่ใช่เป็นเหตุ ถ้าแอดวาร์ดมีความสุข หรือไม่มีความสุข เธอพูด เด็กจะเงียบและแข็งแรง

                ครอบครัวอาศัยในพระราชวังบังกิ้งแฮม ซึ่งมีห้อง 600 ห้อง มีห้องครัว 8 ห้อง ห้องอาบน้ำ 19 ห้อง ห้องส้วม 24 ห้อง ห้องนั่งเล่น 11 ห้อง ห้องนอน 17 ห้อง ห้องประชุม 21 ห้อง

                ช่วงหนึ่งแอดวาร์ดได้บอกเรื่องราวเกี่ยวกับบ้าน

                พระราชวังบักกิ้งแฮมใหญ่มาก และบางครั้งผู้คนได้รับความเสียหาย

คืนหนึ่งแม่ของฉัน พ่อของฉัน และฉันได้กำลังนั่งในห้องรับประทานอาหาร พวกเรากำลังรออาหารของพวกเรา พวกเราได้รอ และพวกเราได้รอ แต่อาหารไม่มา หลังจาก 20 นาที พ่อของฉันหิวมากๆ เขาได้ยืนขึ้นและไปที่ห้องครัว พ่อครัวอยู่ไหน เขาตะโกน และอาหารของฉันอยู่ไหน

                แต่ ท่าน พ่อครัวตอบ อาหารของคุณได้ออกจากห้องครัว 15 นาทีที่แล้ว มันยังมาไม่ถึงใช่ไหม

                ไม่ มันไม่มี พ่อของฉันตะโกน และฉันหิว พระราชาได้ออกจากห้องครัวและได้เริ่มมองที่อาหาร 10 นาทีต่อมา เขาได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังถือมะเขือเทศและเนื้อสามจาน เกิดอะไรขึ้นกับคุณ พ่อของฉันพูด ทำไมคุณไม่นำอาหารของพวกเรามาให้พวกเรา

                ฉันขอโทษ ท่าน ผู้หญิงคนนั้นตอบ มีห้องรับประทานอาหารมากมาย ฉันไม่สามารถจำได้ว่าไปห้องไหน แต่ถ้าคุณกลับไปนั่งที่โต๊ะ  ในเวลานี้ฉันสามารถตามคุณไปห้องที่ถูกต้อง

                แอดวาร์ดไม่ได้ไปโรงเรียนกับเด็กคนอื่นๆ เขาได้อาศัยในพระราชวังบักกิ้งแฮม ซึ่งเขาได้มีห้องเรียนพิเศษสำหรับเขา

                นี่คือ การอธิบายการเรียนของเขาเป็นอย่างไร

                ครูของฉัน ครู Hansell ( แฮนเซล) เขาเป็นผู้ชายที่ผอม เขาไม่เคยยิ้ม และจมูกของเขาสีแดงมาก พวกเรามีหนังสือมากมาย แต่มันทั้งหมดน่าเบื่อมาก มันมีตัวหนังสือเต็มไปหมด และไม่มีรูปภาพ

                บางครั้ง ฉันได้หยุดอ่านและมองออกไปนอกหน้าต่าง แฮนเซลรู้สึกโกรธมาก เขาได้เอาหนังยางและตีฉันที่แขน ไม่ต้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เด็กน้อย เขาตะโกน เขาตีฉันหลายครั้งและแขนฉันได้เป็นสีแดง

                ทุกๆวันศุกร์ คุณครูได้นำฉันไปห้องพ่อของฉัน และลูกชายของฉันได้เรียนอะไรสัปดาห์นี้ ครูแฮนเซล พระราชาถาม

                และคำตอบธรรมดา คือ ฉันไม่ได้กลังมาก ท่าน แอดวาร์ดไม่ชอบการเรียนของเขา อะไรก็ตามที่ฉันพูดเขาไม่เคยฟัง

                เมื่อครูแฮนเซลออกจากห้อง พ่อของฉันได้โกรธฉัน ลูกเหลวไหลอะไรแบบนี้ ลูก เขาพูด ลูกโง่ใช่ไหม ทำไมลูกไม่สามารถเรียนอะไรบ้าง

                แต่การเรียนน่าเบื่อ ลูกชายตอบ และครูแฮนเซลตีผม

                พ่อไม่เข้าใจลูก แอดวาร์ด ลูกยังเด็ก ลูกอ่อนแอ ลูกจะไม่ได้เป็นพระราชาที่ดี พระราชาต้องเข้มแข็ง ไปที่ห้องของลูกและอยู่ที่นั่นจนถึงเช้า

                ฉันได้ใช้วันมากมายอยู่คนเดียวในห้องของฉัน แอดวาร์ดได้เขียนจดหมาย ฉันไม่เคยได้เล่นกับเด็กคนอื่นๆ และฉันไม่มีเพื่อน ฉันได้อยู่ในห้องที่สวยที่สุดในอังกฤษ แต่ฉันโดดเดี่ยวและเศร้ามาโดยตลอด ฉันได้เห็นแม่ของฉันเพียงครั้งเดียวในหนึ่งวัน เมื่อเวลาทานอาหารเย็น และฉันได้เห็นพ่อของฉันสามหรือสี่ครั้งต่อสัปดาห์ แต่เขาไม่เคยให้ความรักกับฉัน ฉันได้กลลัวพวกเขาและทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันรู้สึกไม่ดี

                                                                              

พระราชาแห่งวอลส์

                ในฤดูใบไม้ผลิของปี 1911 พระราชาจอร์ทได้เรียกแอดวาร์ดไปในห้องของเขา แลพูดว่า เดือนหน้าฉันจะให้คุณเป็นพระราชาแห่งวอลส์ และนี่คือเสื้อผ้าของคุณสำหรับพิธีการ

                พระราชาได้เปิดตู้เล็กๆ และแอดวาร์ดได้เริ่มร้องไห้ ไม่พ่อ เขาพูด ตอนนี้ผมอายุ 16 ปี ผมไม่สามารถใส่รองเท้านุ่มๆ และกระโปรง ผมจะดูคล้ายกับเด็กผู้หญิง ทำไมผมไม่สามารถใส่เหมือนกับคนอื่นๆ

                เพราะลูกแตกต่างและพิเศษ พ่อของเขาตอบ และวันหนึ่งลูกจะได้เป็นพระราชา

                แอดวาร์ดได้ร้องไห้เป็นเวลาสองวันต่อมาแต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้

                และในวันที่ 10 มิถุนายน ค.ศ. 1911 ครอบครัวได้ขับรถไปยังคฤหาส (Caernarvon) เคลียนาวอน ในทิศเหนือของวอลส์ และพิธีได้เริ่มขึ้น

                พระราชาวางมงกุฎทองอันเล็กบนหัวของแอดวาร์ด ได้มีเสียงเพลงและการเต้นรำ และประชาชนได้เริ่มตะโกน

                พระราชาคนใหม่ของวอลส์ได้ปิดตาของเขา ฉันรู้สึกแย่ เขาพูด

พวกเราสามารถไปบ้านได้ตอนนี้เลยใช่ไหม

ยังพระราชาตอบ ผู้คนต้องการที่จะเห็นคุณ

แอดวาร์ดได้เดินไปยังด้านหน้าของปราสาท และได้มองลงมาที่ประชาชน

เขาใจสั่น และหน้าเป็นสีแดง ยิ้ม แอดวาร์ด พระราชาพูด คุณมีความสุข

                ชั่วโมงเล็กน้อยต่อมา ครอบครัวกำลังขับรถกลับไปยังวินซอร์ ไม่ใช่วันที่มีความสุข

ราชินีแมรี่พูด แอดวาร์ดได้ถอดรองเท้าของเขาและได้มองไปนอกหน้าต่าง ไม่มีอีกแล้ว เขาได้คิด ไม่มีอีกแล้ว

                                                                                                             

                                                                          

กษัตริย์ผู้มีชื่อเสียง

                หลังจาก 1 ปีที่มหาวิทยาลัยออกฟอร์ด แอดวาร์ดได้ไปต่อสู้ในสงครามโลกครั้งแรก เขาได้เขี่ยน

                ฉันได้อาศัยในบ้านกับทหารคนอื่นๆ 25 นาย คืนนั้น พวกเราได้พูดเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของพวกเราและครอบครัวของพวกเขา มันรู้สึกน่าสนใจมากๆ

                ฉันได้พูดอย่างอิสระถึงผู้คนที่ต่างกัน คนรวยและคนจน เด็กและคนแก่ แต่ฉันได้เห็นเลือดและเสียงของสงคราม

                วันหนึ่งในปี 1916 คนขับรถของฉันได้นำฉันไปยังเมืองลูซในเบลเยี่ยม ฉันได้ออกจากรถ และได้เดินไปที่บนสุดของเนิน ฉันมองลงมาด้านล่างได้มีการต่อสู้อย่างรุนแรง และฉันรู้สึกเศร้ามาก

                ชั่วโมงต่อมา ฉันย้อนกลับไปที่รถของฉัน ฉันจะไม่มีวันลืมสิ่งที่ฉันเห็น

คนขับรถของฉันได้ตาย ในขณะที่ฉันทางอื่น บางคนถูกยิงที่คอ

                เมื่อสงครามได้สิ้นสุดลงในปี 1918 แอดวาร์ดได้กลับไปพระราชวังบักกิ้งแฮม

คืนหนึ่งเขากำลังพูดถึงพ่อของเขาในห้องอาหาร

ฉันไม่เข้าใจทำไมทุกประเทศต้องมีการต่อสู้ พระราชาพูด สงครามจบแล้ว แต่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง

ยังคงมีคนยากจนและคนหิวโหยหนึ่งล้านคน มันไม่ถูกต้อง บางคนต้องทำบางสิ่งบางอย่าง

                ดี พระราชาจอร์ท ตอบ คุณไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโลก ถ้าคุณนั่งอยู่ในเพลิง คุณจะต้องท่องเที่ยวพบผู้คน พูดกับพวกเขา ฟังสิ่งที่เขาพูด ต่อมา เมื่อคุณคือพระราชา คุณสามารถทำให้โลกเป็นสถานที่ดีขึ้น

                และในปี 1920 แอดวาร์ดได้ออกจากอังกฤษอีกครั้ง ในระหว่าง 5 ปีต่อมา ได้ท่องเที่ยว 240,000 กิโลเมตร และได้เยี่ยมประเทศที่แตกต่างกัน 45 ประเทศ

                เขาได้เห็นอินเดีย อาเจนติน่า ไนจีเรีย แมกซิโก นิวซีแลนด์ เยอรมนีและญี่ปุ่น เมื่อเขาได้ถึงโตรอนโตในแคนาดา มีผู้คน 500,000 คน อยู่ในถนน เพื่อพบเขา ทุกที่ มีคนได้รอเพื่อพบเขา 2,000 คน มีประชาชน 190,000 ในเมืองที่ยื่นออกไป 300,000 ในปารีส 500,000 ในนิวยอร์ก และ 750,000 ในเมลเบิร์น

                แอดวาร์ดคือกษัตริย์ผู้มีชื่อเสียงคนแรก ถูกเขียนส่วนหนึ่งในหนังสือพิมพ์ และตอนนี้ เขาคือผู้ชายที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก ในวันที่ผ่านมาพระราชารู้สึกเฉยเมยและรู้สึกเบื่อ แต่แอดวาร์ดแตกต่าง เขาได้ออกจากรถของเขาและเดินลงไปที่ถนน ทุกๆ 2 หรือ 3 นาที เขาหยุดและพูดกับประชาชน เขาหัวเราะ เขายิ้ม เขาตื่นเต้นกับคนสองพันคน เขาคือคนของประชาชนกับหัวใจอันดีเลิศ

5

การพบกัน

                ในฤดูใบไม้ร่วงของปี 1930 แอดวาร์ดได้ไปอยู่กับเพื่อนของเขา (Lord และ Lady Furness) ลอร์ดและเฟอเรส นี่คือเขาได้บรรยายวันหยุดนั้นในหนังสือชื่อ เรื่องราวของพระราชา

                วันเสาร์อากาศหนาวและมีลมแรง มันได้เกิดฝนตกหนัก ดังนั้น พวกเราไม่สามารถขี่ม้าของพวกเรา พวกเราตัดสินใจที่จะอยู่ในบ้านและรับประทานอาหารเที่ยงแต่เนิ่นๆกับเพื่อนของเฟอเนส

                ในเวลาบ่ายโมง วัลลิสได้มากับสามีของเธอ เธอใส่ชุดสวยและเธอยิ้มตลอดเวลา เธอได้พูดกับลอร์ด เฟอเนสเพียงเล็กน้อย จากนั้นเฟอเนสได้มองมาที่ฉัน

                ท่าน ฉันต้องการให้คุณพบเพื่อนอเมริกาของฉัน เธอยิ้มหวานที่สุดและใส่ชุดสวยที่สุด ท่านวัลลิส ซิมสัน

                คุณทำอย่างไร ซิมสัน ฉันพูด เข้ามาและนั่งลงเถิด

                เฟอเนสโกหกพวกเราและพวกเราได้เริ่มพูด

                ฉันสามารถเห็นวัลลิสไม่รู้สึกไม่รู้สึกดีมากๆ เธอแย่และตาได้เป็นสีแดง

ฉันกลัวบ้านเมืองอังกฤษของพวกเราไม่อบอุ่น ฉันพูด พวกเราไม่มีศูนย์กลางอเมริกาอยู่ที่นี่

มีแต่ความเงียบที่ยาวนาน มิสเตอร์ซิมสันย้อนกลับไปมองหน้าเธอปละได้มองออกไปนอกหน้าต่าง ในขณะนั้นเธอพูด เธอต้องผิดหวังในตัวฉัน

และทำไมเป็นอย่างนั้น ฉันได้ถาม

เพราะทุกคนถามฉันเกี่ยวกับศูนย์กลางอเมริกา ฉันได้คิดนั้นพระราชาของวอลส์ ต้องการพูดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างที่น่าสนใจมาก

ฉันได้เริ่มหัวเราะ

เกิดอะไรขึ้นท่าน วัลลิสถาม ฉันได้พูดผิดพลาดบางสิ่งบางอย่างใช่ไหม

ไม่ ฉันตอบ ฉันกำลังหัวเราะเพราะคุณไม่โกหกฉัน คุณบอกความจริงฉัน

แต่ทำไมมันตลกหล่ะ ทุกคนไม่ได้ทำใช่ไหม

วันหนึ่ง ฉันจะกลายเป็นพระราชาของอังกฤษ ฉันตอบ และผู้คนก็กลัวฉัน ถ้าฉันพูดว่า ท้องฟ้าเป็นสีเหลือง เขาพูด ใช่ คุณพูดถูก และถ้าฉันพูดว่า สก๊อตแลนด์ใหญ่กว่าแคนาดา

เขาพูด ใช่ คุณพูดถูก แต่คุณได้บอกฉันนั้น ฉันน่าเบื่อ คุณได้บอกฉันถูกต้อง ฉันชอบสิ่งนั้น

                ได้มีความเงียบอื่นๆ ต่อมาวัลลิสได้เริ่มหัวเราะ ฉันสามารถพูดอีกได้ไหม

                ใช่ มิสเตอร์ซิมสัน มันคืออะไร

                มันคือกางเกงของคุณ ท่าน

                กางเกงของฉันจริงหรือ

                ใช่ ท่าน มันมีสีดำและรองเท้าของคุณสีน้ำตาล สองสิ่งนี้ สีไม่เข้ากัน

                ฉันได้ยินขึ้นและได้มองไปในกระจก ใช่ ซิมสัน คุณพูดถูก ฉันดูแปลกมาก

ในเวลาต่อมา พวกเราพบกัน ฉันจะแต่งตัวให้ดีกว่านี้

                เมื่ออาหารเที่ยงพร้อมแล้ว พวกเราได้เดินผ่านห้องรับประทานอาหาร ฉันได้นั่งลงที่โต๊ะเป็นคนสุดท้าย และวัลลิสได้นั่งลงเป็นคนสุดท้ายต่อ ฉันกำลังดูเธออย่างละเอียดมาก

เขาได้คิดว่ามือของเธอสวยอย่างไร เธอได้เริ่มพูดกับเฟอเนส หลังจากนั้นสองสามนาทีต่อมา เธอได้หันมามองและได้ยิ้มมาที่ฉัน ฉันรู้สึกมีความสุขมาก

                หลังจากอาหารเที่ยง วัลลิสได้เข้ามาพูดลาก่อน สามีของฉันและฉันต้องไปแล้ว คุณ พวกเรากำลังจะไปงานเลี้ยงอื่นๆในลอนดอน

ฉันต้องการพูดกับเธอ แต่ไม่สามารถหาคำที่ถูกต้องได้ ฉันไม่รู้ว่าทำไม พวกเราได้จับมือกันและวัลลิสได้เดินจากไป

                ฉันได้ไปยังห้องถัดไป และได้นั่งลงใกล้เฟอเนส บอกฉันเกี่ยวกับซิมสัน ฉันพูด

คุณต้องการรู้อะไร เธอถาม

ทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันพูด

จากนั้น คุณ คุณต้องการเดินในสวน พวกเราสามารถพูดได้อย่างอิสระมากที่นั่น

พวกเราได้ยืนขึ้นและได้ออกจากบ้านโดยประตูหลัง พวกเราได้เดินอย่างช้าๆผ่านถนน

และเฟอเนสได้บอกฉันเกี่ยวกับวัลลิส

พระราชาสิ้นพระชน ทรงพระเจริญ

                ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1936 แอดวาร์ดได้ไปที่ Windsor ไม่กี่สัปดาห์ เขารู้สึกเบื่อกับชีวิตในเมือง และเขาต้องการทำงานในสวนของเขาและขี่ม้าของเขา

                แต่แล้ว บ่ายวันหนึ่ง มีโทรศัพท์ดังขึ้นจากราชินีแมร์รี่ “แอดวาร์ด” เธอพูด ลูกต้องกลับบ้านทันที พ่อของลูกป่วยหนัก และแม่คิดว่า พ่อกำลังจะไปจากเรา

                เมื่อแอดวาร์ดมาถึง เขาได้เดินตรงไปที่ห้องพ่อของเขา เขาเดินไปข้างเตียงและจูบพ่อของเขา พระราชาเปิดตาของเขาและยิ้ม เมื่อเขาได้จับมือลูกชายของเขาและพูดว่า “ เป็นพระราชาที่ดีนะ แอดวาร์ด และเป็นลูกที่ดีของแม่”

                ครับ พ่อ ผมจะเป็นพระราชาที่ดี และเป็นลูกที่ดีของแม่ครับ

                พระราชาปิดตาลงและไม่พูดอีกเลย หลังจากเที่ยงคืนเขาก็เสียชีวิต

                จากนั้น ราชินีแมร์รี่ได้จับมือของแอดวาร์ดและจูบมัน “ลูกรัก ณ ตอนนี้ลูกคือพระราชา” แม่พูดอย่างอ่อนโยน ขอพระเจ้าทรงคุ้มครอง

                น้องชายทั้งสามคนของเขาได้เข้ามาทีละคน และแต่ละคนได้จูบมือเขา พ่อเสียแล้ว  ทรงพระเจริญ พวกเขาพูด

                เมื่อเวลาตี 1 แอดวาร์ดได้ออกจากห้องเพื่อโทรศัพท์หาวัลลิส “พ่อของฉันเสียแล้ว” เขาพูด ฉันเสียใจด้วยนะคุณ

‘ผมต้องอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง’ แอดวาร์ดได้พูดต่อว่า ‘แต่ผมจะโทรหาคุณในช่วงเสาร์ อาทิตย์ ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลงระหว่างผมกับคุณได้ ผมจะรักคุณตลอดไป และคุณจะเป็นราชินีของผม’

                ‘เราอย่าพูดเรื่องนี้กันตอนนี้เลย’ วัลลิสตอบ ‘คุณต้องกลับไปหาครอบครัวของคุณ’

แต่คุณคือ ครอบครัวของผม วัลลิส คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะ

เมื่อวัลลิสวางโทรศัพท์ลงในคืนนั้น ทันใดนั้นเธอรู้สึกกลัว ‘ในตอนนี้แอดวาร์ดคือพระราชา’

เธอได้คิด ‘แต่จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันหรือ

โบสถ์

ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ในปี 1936 มิสเตอร์ซิมสันได้เขียนจดหมายถึงสามีของเธอ

‘เออร์เนสที่รัก’ เธอเขียน ‘คุณเคยเป็นคนที่ใจดีกับฉันมาก คุณคือผู้ชายที่ดีและเข้มแข็ง แต่ฉันจะบอกคุณว่า การแต่งงานของเราได้จบลงแล้ว ฉันตกหลุมรักพระราชาและฉันต้องการหย่ากับคุณ อย่าโกรธฉัน คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันจะไม่ลืมคุณ แต่ฉันต้องการความเป็นอิสระ

                เออร์เนสตอบกลับมาทันที ‘จดหมายของคุณมาถึงตอนเช้านี้ ฉันจะทำในสิ่งที่คุณบอก แต่ฉันจะไม่หยุดรักคุณ และถ้าคุณต้องการฉัน ฉันยังคงอยู่ที่นี่’

                คืนนั้น พระราชาและวัลลิสได้พบกันร้านอาหารเล็กๆใน Piccadilly แอดวาร์ดอ่านจดหมายของเออร์เนสครั้งแล้วครั้งเล่า ‘นี่มันเป็นข่าวดี’ เขาพูด ‘ไม่มีอะไรจะหยุดเราในตอนนี้ได้’

                วันต่อมา เมื่อแอดวาร์ดนั่งลงรับประทานอาหารเช้า กอร์ดอนแลง อัครมุขนายกของ Centerbury ได้รอเขาอยู่

                ‘สวัสดี กอร์ดอน’ พระราชาพูด ดีใจที่ได้เจอคุณอีกครั้ง มีอะไรให้ฉันช่วยไหม

                หนึ่งนาทีต่อมา เขาพูดว่า ไม่มีอะไร จากนั้นเขาได้เปิดกระเป๋าสีดำใบเล็ก และนำหนังสือพิมพ์สามเล่มออกมา

                ฉันมาหาคุณเกี่ยวกับเรื่อง วัลลิส เขาได้ปรากฏ ‘ในหนังสือพิมพ์บอกว่าคุณจะแต่งงานกับเธอ นี่มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม คุณ’

                .ใช่ กอร์ดอน วัลลิสกำลังจะเป็นภรรยาของฉัน’

                ‘แต่นั่นมันเป็นไปไม่ได้’ อัครมุขนายกตอบ คุณรู้ไหมว่าพระเจ้าคิดอย่างไรในเรื่องการแต่งงานและการหย่าร้าง การหย่าคือสิ่งที่ผิดในสายตาของพระเจ้า

                แอดวาร์ดยิ้มและพูดว่า ‘ฉันสามารถถามคุณเกี่ยวกับเรื่องของพระเจ้าได้ไหม แลง’

                ‘ได้ เอาสิ’

                ‘พระเจ้ามีความสุขหรือไม่เมื่อเห็นคนสองคนรักกัน’

                ‘ใช่ แต่’

                ‘และพระเจ้ามีความสุขเมื่อคนสองคนรักกันและแต่งงานกันใช่หรือไม่’

                ‘ใช่ แต่’

                ‘และพระเจ้ามีความสุขเมื่อคนสองคนรักกัน แต่งงานกันและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข’

                ใช่ แต่’

                จากจากนั้น อัครมุขนายก ‘วัลลิสและฉันจะทำให้พระเจ้ามีความสุขมาก เรารักกัน เราจะแต่งงานกัน และจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข’

                ‘แต่คุณไม่เข้าใจ’ มิสเตอร์แลงตอบ เมื่อพระเจ้าบอกว่า การหย่าคือสิ่งที่ผิด มิสเตอร์ซิมสัน ไม่จำเป็นต้องเดินออกไปและจากนั้นมาแต่งงานกับคุณ คุณจะต้องลืมเธอและหาผู้หญิงคนใหม่ ได้โปรด ฉันจะถามคุณว่าคุณคิดอย่างไรอีกครั้ง

                ‘นั่นมันเป็นไปไม่ได้’ แอดวาร์ดพูดอย่างนุ่มนวล ‘เมื่อวัลลิสเป็นอิสระฉันจะแต่งงานกับเธอ’ มีความเงียบเกิดขึ้นเป็นเวลานาน อัครมุขนายกมองลงมาที่พื้นและหัวของเขาสั่น ‘คุณทำผิดครั้งใหญ่หลวง’ เขาพูด ‘พระเจ้ามีความเข้มแข็งมากและเราจะไม่ให้ผู้หญิงคนนี้เป็นพระราชินี’

                ทันใดนั้น แอดวาร์ดได้ยืนขึ้น หน้าของเขาเป็นสีแดงและโกรธมาก ‘ขอบคุณที่มาเยี่ยม’ เขาพูด แต่ฉันไม่ต้องการพูดอะไรไปมากกว่านี้ และฉันต้องการอยู่คนเดียว

                อัครมุขนายกได้ยืนขึ้นและออกไป แต่จากนั้นได้ย้อนกลับมาและแตะแขนของพระราชา ‘ได้โปรด อยากให้คุณลองคิดอีกครั้ง พระเจ้าจะต่อต้านคุณ’

                ‘ฉันไม่สนใจ’ แอดวาร์ดตอบ ฉันมีพระเจ้าอยู่ข้างฉัน และนั่นคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ ลาก่อน มิสเตอร์แลง’

8

พายุ

                ในเดือนกรฎาคมและสิงหาคม วัลลิสและพระราชาได้ล่องเรือไปในทะเลเมดิเตอรีเนียน จากนั้น เขาได้พบนายกรัฐมนตรี Metaxas ของประเทศกรีซ คาเมล ในประเทศตูรกี และพระราชา Boris ในบัลกลีเรีย แต่ฤดูร้อนนี้ เสื้อผ้าของแอดวาร์ดมีชื่อเสียงมาก การเดินทางครั้งนี้จาก Atheres ไปยัง Istanbul พระราชาได้ถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออกไปวางไว้ มันร้อน และ 10 นาที ต่อมาเขาก็หลับไป ดังนั้น เขาไม่ได้เห็นช่างภาพซึ่งกำลังถ่ายรูปของพระราชา

                เมื่อแอดวาร์ดกลับมาจากทะเลเมดิเตอริเนียน มีจดหมายสำหรับเขา

                มันมาจาก อัลเบริด ทอมสันของเบอร์มิงแฮม ได้เขียนไว้ว่า ‘ฉันได้เห็นรูปของคุณในหนังสือ พิมพ์ตอนเช้านี้และฉันรู้สึกโกรธมาก ฉันไม่เคยเห็นพระราชาคนไหนแต่งตัวแย่เหมือนคุณ ไม่มีเสื้อเชิ้ต ไม่มีเนคไท ไม่มีถุงเท้า ไม่มีหมวก และใส่กางเกงขาสั้น คุณทำแบบนั้นทำไม’

                แอดวาร์ดได้แสดงจดหมายนี้ให้สแตนลี บาล์ดวิน ซึ่งเป็นนายกรัฐมนตรี ‘คุณคิดยังไงเกี่ยวกับสิ่งนี้’ พระราชาถาม

                ‘ทอมสันพูดถูกต้อง’ นายกรัฐมนตรีตอบ คุณต้องการความเป็นสมัยใหม่ แต่ประชาชนของคุณ ไม่ชอบแบบนี้

                แอดวาร์ดได้โยนจดหมายลงไปในกองไฟ ‘และคุณคิดว่าการหย่าคือความทันสมัยใช่หรือไม่ ‘บาล์ดวิน’

                นายกรัฐมนตรีนั่งลง ‘ใช่’ เขาเริ่ม ‘ฉันได้อ่านเกี่ยวกับซิมสัน เธอมีสามีสองคน ยังคงมีชีวิตอยู่ และคุณต้องเข้าใจว่าสิ่งนั้นคืออะไร เธอไม่ได้แต่งงานกับพระราชา’

                ‘แต่ฉันอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเธอ’ แอดวาร์ดพูด

                จากนั้น นายกรัฐมนตรีพูดว่า ฉันสามารถที่จะเห็นพายุที่กำลังเข้ามา ฉันพูดถึงครอบครัวของคุณ และอัครมุขนายกแลง และพวกเราไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้เป็นราชินี’

                คืนนั้น นายกรัฐมนตรีและพระราชาพูดกันหลายชั่วโมง มีหนึ่งร้อยคำถามแต่มีเพียงคำตอบเดียว ซึ่งในชั่วโมงก่อนของเช้าต่อมา แอดวาร์ดพูดว่า

                ‘คุณบอกฉันว่า วัลลิสไม่สามารถแต่งงานกับพระราชา ดังนั้นมีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำ ฉันจะให้พี่ชายของฉันเป็นพระราชาแทน และฉันจะออกจากประเทศอังกฤษ ฉันจะตามหาหัวใจของฉัน คุณบอกว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องสำหรับการมีความรัก คุณบอกว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดที่จะทำให้มีความสุข ความมั่นคงของประเทศจะเป็นอย่างไร’

                ชั่วโมงต่อมา แอดวาร์ดโทรหาวัลลิส ‘นายกรัฐมนตรีบอกว่า ‘พายุกำลังจะมา’ แอดวาร์ดพูด ‘ดังนั้น คุณต้องไปจากที่นี่’

วัลลิสได้เก็บกระเป๋าของเธอและออกจากฝรั่งเศส หลังจากนั้น แอดวาร์ดได้ไปหาแม่ของเขา

มันเป็นเรื่องที่เศร้า แปลก และโกรธมากในการมาพบกันครั้งนี้ ‘ลูกรู้ไหมลูกกำลังทำอะไรอยู่’

พระราชินีถาม มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ด้านนอกพระราชวังมีประชาชน 4 ร้อยล้านคน ซึ่งเรียกพระราชาอยู่ พวกเขาต้องการลูก และลูกจะออกไปจากที่นี่เพื่อซิมสันหรือ’

                ‘ใช่ แม่’ ผมจะทำแบบนี้ ผมมีความรัก’

                ‘รักหรือ’ ราชินีแมร์รี่ตะโกน ‘ลูกคือพระราชา ลูกต้องรักบ้านเมืองของลูกก่อน’

                ‘แต่ผมเป็นผู้ชาย’ แอดวาร์ดพูดอย่างอ่อนโยน ‘และไม่มีอะไรที่ผมสามารถทำ’

                ในตอนบ่าย พระราชาได้โทรหาวินสโตน เชอร์ชิล เป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่ง’

                ‘ฉันมีเรื่องเศร้าบางอย่าง’ แอดวาร์ดเริ่ม ‘เมื่อคืนบาล์ดวินได้เข้ามาหาฉัน ฉันจึงตัดสินใจที่จะไปจากที่นี่สัปดาห์หน้า’

                ‘นายหมายถึงวันหยุดใช่ไหม’

ไม่ใช่ วินสโตน ฉันจะออกจากอังกฤษ ฉันจะไม่กลับมาอีก จอร์ทจะเป็นพระราชา

                ‘แต่นั่นมันไม่ถูกต้อง นายเป็นผู้ชายที่โสด นายจะต้องลุกขึ้นและต่อสู้’

                ‘ไม่’ พระราชาพูด ‘ฉันไม่อยากเห็นสงครามและมันเป็นสิ่งที่แย่ ฉันไม่ต้องการต่อสู้อีกแล้ว’

                ‘บางที มันอาจจะใช่’ แอดวาร์ดตอบ แต่เธอเป็นราชินีไม่ได้ ศัตรูของฉันแข็งแรงกว่าฉัน ฉันเป็นเพียงแค่ลูกเรือ และเมื่อลมเปลี่ยน ทะเลก็จะเคลื่อนและเรือก็แล่น

ผู้ชายที่ฉันรัก

                หลังจากนั้นไม่นาน เชอร์ชิลมาหาแอดวาร์ดที่พระราชวังบักกิ้งแฮม ในตอนแรกพระราชาได้เงียบ หลังจากนั้นเขาได้พูด ‘นี่คือ คืนสุดท้ายของฉันที่จะอยู่ในอังกฤษ วินสโตน

ฉันรักบ้านเมืองของฉัน และตอนนี้ฉันจะออกจากที่นี่’

                เวลา 10 นาฬิกา แอดวาร์ดได้ยืนขึ้นและเดินไปยังหน้าต่าง ถนนที่เงียบอยู่เบื้องล่าง พวกเขารักแอดวาร์ด พวกเขาตะโกน ทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ

                ทันใดนั้น พระราชาได้กลับมาหา เชอร์ชิล ทำไมมันเกิดสิ่งนี้ขึ้นวินสโตน’ เขาร้อง

ไห้ ‘ฉันทำอะไรผิด’

                เขาได้นั่งลงและวางมือของเขาในมือของเขา มีเพียงความเงียบในห้อง แต่มีเสียงตะโกนบนถนนผ่านเข้ามาทางประตู รักพระราชา

                เชอร์ชิลเข้ามาและวางมือของเขาลงบนแขนของพระราชา แอดวาร์ดเงยขึ้น ‘ขอบใจวินสโตน’ เขาพูด ‘นายเป็นพระราชาที่ดีเพื่อน’

                เวลา 10 นาฬิกาของเช้าวันต่อมา โทรศัพท์ได้ดังขึ้นในห้องนอนของแอดวาร์ด

                ‘พวกเขาพร้อมแล้วตอนนี้’ เสียงดังขึ้น

                พระราชาเดินลงบันไดอย่างช้าๆ ด้านหน้าของเขามีประตูเปิดอยู่ ครอบครัวของเขากำลังรอเขา แม่ของเขานั่งใกล้หน้าต่าง แต่งกายชุดสีดำ พี่ชายของเขานั่งใกล้แม่ของเขา ‘ฉันจะทำยังไง’ พระราชาคิด

                บนโต๊ะเล็กๆ ตรงกลางของห้องมีชิ้นส่วนของกระดาษ แอดวาร์ดนั่งลงและอ่านข้อมูลนั้น

‘ฉัน แอดวาร์ดอันดับที่ 8 พระราชาของนิวซีแลนด์, พระราชาของแคนาดา, พระราชาของเคนยา, พระราชาของไนจีเรีย, พระราชาของพม่า , พระราชาของมาเลเซีย, พระราชาของสิงค์โปร์, และพระราชาของ 32 ประเทศอื่นๆอีก  วันนี้เป็นวันที่มอบตำแหน่งให้กับพี่ชายของฉัน จอร์ท ขอให้พระเจ้าอยู่กับเขาและประชาชนของเขา’

วันที่ 10 เดือนธันวาคม 1936

                แอดวาร์ดได้นำปากกาและได้เขียนชื่อของเขาที่ตอนท้ายของกระดาษ จากนั้นเขาได้ยืนขึ้น และจูบมือพี่ชายของเขา

                ‘ฉันไม่ต้องการให้เกิดสิ่งนี้ขึ้น’ จอร์ทพูด ‘นี่คือวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉัน’

                แอดวาร์ดเดินผ่านแม่ของเขา ‘เดี๋ยวก่อน แม่จะหอมแก้มลูกหน่อย’ เธอพูด

มีบางสิ่งบางอย่างที่แม่ต้องการจะพูด แม่ไม่เข้าใจลูก ลูกรัก เช้านี้ลูกคือพระราชา แต่คืนนี้ ลูกจะไปจากอังกฤษเหมือนกับขโมย โดดเดี่ยว โกรธ กลัว ลูกคิดว่าลูกจะอิสระ แต่มันไม่ใช่

ลูกจะไม่มีวันเป็นอิสระ’

                ‘ทุกคนต้องการครอบครัวของเขา ทุกคนต้องการบ้าน และคืนนี้ลูกต้องจากสิ่งนี้ไปหรือ’

                ‘แม่รักลูกนะ แม่เป็นแม่ของลูกและไม่มีอะไรที่จะมาเปลี่ยนแปลงได้ แต่ถ้าลูกแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น ลูกจะอกหัก ไปเถอะ มันเป็นช่วงเวลาที่เศร้า’

                แอดวาร์ดจูบมือพระราชินี จากนั้นเขาหันหลังกลับมาละเดินจากไป

                วันต่อมา แอดวาร์ดไปยังปราสาทของวินซอร์ เขาเข้าไปในห้องเล็กๆ และเป็นห้องที่หนาว อยู่ด้านบนของอาคาร

จากที่นั่น เขาได้พูดผ่านวิทยุ BBC ไปยังอังกฤษและโลก

                นี่คือ สิ่งที่เขาพูด

                คืนนี้ เป็นคืนแรกที่ฉันสามารถพูดเพียงเล็กน้อยกับคุณ วันนี้ตอนเช้า ฉันให้พี่ชายของฉันสวมมงกุฏแทนฉัน ตอนนี้เขาคือพระราชาของคุณ ฉันจะออกจากเมืองนี้เร็วๆนี้ และเดินทางไปยังฝรั่งเศส ที่รักของฉัน วัลลิส และฉันไม่สามารถอยู่ได้ถ้าไม่มีคุณ

                ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน บางทีฉันอาจจะไม่ได้เห็นอังกฤษอีกแล้ว แต่ฉันนึกขึ้นมาได้ เมื่อฉันล่องเรือข้ามทะเล

                ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง ทรงพระเจริญ จอร์ท

แอดวาร์ดได้ออกจากปราสาทของวินซอร์ และได้เข้าไปในรถคันใหญ่สีดำ ตอนนี้มันเป็นเวลาเที่ยงคืนและฝนกำลังตก

                ‘นำฉันออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับที่คุณทำ’ เขาพูด

รถได้เคลื่อนออกไปท่ามกลางความมืดและฝน

‘ค่ำคืนนี้ช่างดีจริงๆ’ คนขับรถพูด ‘ฉันคิดว่าท้องฟ้ากำลังร้องไห้กับคุณ’

                เวลาตี 1.30 น. พวกเขามาถึงที่นี่ พอรทมัน แอดวาร์ดออกจากรถและพูดว่า ‘พระราชาอยู่ที่นี่’

แอดวาร์ดได้หยุดและมองออกไปตรงข้ามกับทะเล มีผู้ชายผอม มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

‘พระราชา’ เขาพูด ไม่ ฉันไม่ใช่พระราชา ฉันเป็นเพียงผู้ชายที่มีความรัก

จากนั้น เขาหันกลับและเดินไปบนเรือจนดึก

การแต่งงาน

                เช้าวันต่อมา แอดวาร์ดได้โทรหาวัลลิสจาก Boulogne

                ‘คุณได้ฟังฉันทางวิทยุไหม’ เขาถาม

                ‘ใช่ แน่นอน’ เธอพูด

และคุณรู้สึกอย่างไร

‘ฉันกำลังนั่งอยู่ในห้องของฉันคนเดียว’ วัลลิสพูด ‘และเมื่อฉันได้ยินคำพูดของคุณ

ฉันรู้สึกเศร้ามาก ฉันวางมือของฉันบนดวงตาของฉัน และร้องไหเออกมา ฉันไม่สามารถหยุดร้องได้ คุณต้องออกมาจากทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อฉัน แต่ ฉันรักคุณมาก แอดวาร์ด และฉัน คุณจะเป็นผูชายที่มีความสุขที่สุดในโลก

                ‘ผมพร้อมแล้ว’ เขาตอบ ‘คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผม’

                6 เดือนต่อมา แอดวาร์ดแต่งงานกับวัลลิส ในวันที่ 3 เดือนมิถุนายน ค.ศ. 1937 ไม่มีญาติผู้ใหญ่ของแอดวาร์ดสักคนเดียวเลยที่มาร่วมงานแต่ง แอดวาร์ดอายุ 43 ปี วัลลิสอายุ 41 ปี และตอนนี้พวกเขาได้มีสกุลใหม่คือ ท่านชาย และท่านหญิง

                2-อาทิตย์หลังจากนั้น แอดวาร์ดได้เขียนจดหมายหาพี่ชายของเขาคือ จอร์ท

‘ฉันรู้สึกแปลกใจที่ว่าคุณไม่มางานแต่งของฉัน’ เขาเขียน ‘แต่ตอนนี้ วัลลิสคือ ภรรยาของฉันและไม่มีอะไรสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงได้ เหมือนที่พี่รู้ พวกเรามีบ้านในปารีส แต่ที่ฝรั่งเศสไม่ใช่บ้านของพวกเรา และฉันต้องการที่จะอยู่ที่วินซอร์อีกครั้งกับวัลลิสโดยเธออยู่ข้างๆฉัน

                ‘ฉันเสียใจ แอดวาร์ด’ พระราชาจอร์ทเขียนกลับ ‘แต่คุณรู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ ฉันไม่ชอบเธอ ฉันจะไม่มีวันชอบเธอ คุณสามารถที่จะอยู่ที่นี่ แต่วัลลิสไม่ได้’

                ‘พี่ชายของฉัน’ แอดวาร์ดตอบกลับ ‘ผลักฉันออกไปเหมือนกับหมา ฉันจะไม่มีวันลืมว่า เขาทำอะไร และต่อมาฉันได้ตัดสินใจว่าฉันไม่ต้องการครอบครัวของฉัน พวกเขาไม่ต้องการวัลลิส และเช่นกัน ฉันไม่ต้องการพวกเขา’

ปารีส

                30 ปีต่อมา ท่านชายและท่านหญิงอาศัยอยู่ในปารีส พวกเขาจัดงานเลี้ยงและเที่ยวรอบโลก แต่พวกเขาไม่กลับไปพระราชวังบักกิ้งแฮม

                เมื่อพระราชาจอร์ทสิ้นพระชน ในปี 1952 และพระราชินีสิ้นพระชนเมื่อปี 1961 แอดวาร์ดได้กลับไปยังวินซอร์ 2-3 วัน แต่วัลลิสยังคงอยู่ในฝรั่งเศส มันคือครอบครัวของคุณ’ เธอพูด ‘ไม่ใช่ฉัน’

                แต่หลังจากนั้น ในปี 1966 ท่านชายและท่านหญิงได้พบกับพระราชินีอลิซเบท (น้องสาวของพระราชาจอร์ท) ที่งานปาร์ตี้เล็กๆที่ลอนดอน หลังจาก 30 ปีที่ยาวนานมันเป็นช่วงเวลาที่ลืมอดีต อลิซเบท หอมท่านหญิงและจับมือเธอ เมื่อเธอหันกลับไปที่ท่านชาย และพูดว่า ‘วัลลิสสวยมาก ลุง ฉันคิดว่าลุงเป็นผู้ชายที่โชคดี’

                ‘วันนั้นอลิซเบท ใจดีมากกับพวกเรา’ แอดวาร์ดเขียนกลับไป ‘แต่ทำไมแม่ของฉันและพี่ชายของฉันไม่พูดอย่างนั้นกับฉัน’

                บนโทรทัศน์ BBC ในปี 1969 ท่านชายและท่านหญิงพูดเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขา

                ‘คุณโต้เถียงกันบ้างไหม’ บางคนถามพวกเขา

                ‘ไม่ ไม่มีจริงๆ’ ท่านหญิงตอบ ‘แต่มีสิ่งหนึ่งเกี่ยวกับสามีของฉันที่ฉันไม่ชอบเขาจริงๆ

เขาสายตลอด มันไม่ใช่สิ่งที่สำคัญถ้าเขากำลังประชุมกับราชินี ประธานาธิบดีหรือนักแสดง

เขาไม่สามารถมาถึงตรงเวลา ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันต้องพยายามเปลี่ยนเขา แต่มันเป็นไปไม่ได้’

                ท่านชายยิ้มและจับมือของเธอ ‘ผมรู้ว่าผมสายมาก’ เขาพูด ‘แต่งานแต่งงานของเราผมมาถึงที่โบสถ์ 20 นาทีก่อนคุณ ผมมาก่อนและคุณก็สาย’

                ‘ใช่ นั่นมันถูกต้อง’ ท่านหญิงพูด และพวกเขาทั้งคู่ก็หัวเราะ

                คุณสามารถเห็นรักที่แท้จริงในตาของพวกเขา เขียนในหนังสือพิมพ์เล่มหนึ่ง พวกเขาได้ออกโทรทัศน์ และพวกเขาลืมเกี่ยวกับกล้องและผู้ชมหนึ่งล้านคนที่กำลังดูอยู่ เพียงแค่พวกเขาสองคนอยู่ในความรัก

                ท่านหญิงมีชื่อเสียงในเรื่องเครื่องเพชรพลอยของเธอ ‘หลังจากสามีของฉัน’ เธอเคยพูดครั้งหนึ่งว่า ‘ฉันรักเครื่องเพชรมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลก’ และหลังจาก 35 ปี ที่อยู่กับท่านชาย เธอมี 100 ชิ้น ซึ่งมาจากทั่วทุกมุมโลก

                ‘ฉันไม่เคยพบผู้หญิงที่สวยกว่าวัลลิสเลย’ แอดวาร์ดเขียน ‘และฉันชอบให้ของขวัญเธอ เธอให้ความสุขกับฉันมากมาย ฉันซื้ออัญมณีของเธอเธอถึงกับพูดว่า ‘ขอบคุณ’

                ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ.1972 ท่านชายล้มหมอนนอนเสื่อ เมื่อหมอมาถึง เขาได้ตรวจหัวใจของแอดวาร์ดและพูดว่า ‘บุหรี่กี่มวนที่คุณสูบในแต่ละวัน’

                ‘ประมาณ 40 หรือ 50’ ท่านชายตอบ แต่กรุณาไม่ต้องถามฉันว่าหยุดเมื่อไหร่

ฉันได้สูบบุหรี่มา 60 ปี และไม่สามารถที่จะเปลี่ยนมันตอนนี้’

                คืนนั้น แอดวาร์ดได้เรียกวัลลิสให้เข้ามาในห้อง ‘ผมรู้สึกเหนื่อยมาก’ เขาพูด ‘และผมกลัว ผมรักคุณ และผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับคุณ และคุณเป็นภรรยาที่ดีมาก เมื่อผมตาย ผมต้องการให้คุณนำร่างของผมกลับไปยังวินซอร์ คุณทำสิ่งนั้นให้ผมได้ไหม

                ‘ได้ แน่นอน’ เธอพูด และพวกเขาทั้งคู่ก็เริ่มร้องไห้

                ท่านชายแห่งวินซอร์ได้สิ้นพระชนลง หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น วัลลิสได้อยู่ข้างๆเขา

                สามวันต่อมา เครื่องบินสีฟ้าได้มาถึงในปารีส วัลลิสได้กลับไปยังอังกฤษกับร่างของท่านชาย และครั้งแรกในชีวิตของเธอที่เธอมาถึงพระราชวังบักกิ้งแฮม

                1 สัปดาห์ต่อมา ท่านหญิงกลับไปยังฝรั่งเศส และ 14 ปีต่อมา เธออยู่คนเดียวในปารีส บ้านหลังใหญ่ที่มืดมน ประตูถูกล๊อกและเธอไม่ออกไปไหน

                ในตอนเย็น เธอนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับจดหมายความรักของ แอดวาร์ด ‘พวกเขาช่างงดงามมาก เธอพูด

                ‘ฉันอ่านมันครั้งแล้วครั้งเล่า’

                แต่แล้ว ในปีค.ศ. 1986 วัลลิสได้ป่วย เธอได้ไปโรงพยาบาลเล็กๆใกล้บ้าน และ 2-3 วันหลังจากนั้นเธอได้เสียชีวิต ‘โดยไม่มีแอดวาร์ด เธอเคยเขียนครั้งหนึ่ง ชีวิตของฉันว่างเปล่า’

                เธอถูกฝังในอังกฤษ ถัดจากสามีของเธอที่วินซอร์

                มันเป็นสิ่งแปลก หนังสือพิมพ์เล่มหนึ่งได้เขียน

                ‘เมื่อพวกเขามีชีวิตอยู่ ท่านชายและท่านหญิงไม่เคยใช้ชีวิตในอังกฤษเลย

                มันเป็นเพียงความตายที่พวกเขาจะอยู่ด้วยกันที่นั่น’

ความรักอันยาวนาน

                ในปี ค.ศ.1970   2 ปีก่อนเขาเสียชีวิต แอดวาร์ดพูดว่า

                มีบางคนคิดว่า ฉันทำผิดที่ทิ้งความเป็นพระราชาของฉัน แต่พวกเขาไม่เข้าใจในรักแท้

                เมื่อฉันเป็นเด็ก ฉันอยู่ในพระราชวังบักกิ้งแฮม ฉันได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ แต่ฉันไม่มีความสุข เพราะหัวใจของฉันว่างเปล่า

                เมื่อฉันได้มาพบกับวัลลิสและทุกสิ่งทุกอย่างได้เปลี่ยนไป ครึ่งหนึ่งของชีวิตฉัน ฉันอยู่ที่นี่กับผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก และเธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน

                เมื่อฉันนั่งลงที่สวนของฉันกับท่านหญิง ซึ่งอยู่ข้างฉัน บางครั้งฉันคิดเกี่ยวกับชีวิตของฉันก่อนหน้านี้ ฉันจำได้ว่าฉันอยู่คนเดียวในห้องนอนของฉัน ฉันจำได้ว่า ครูตีฉันกับหนังสติ๊ก ฉันจำได้ว่า เกิดสงครามและฉันเดินทางรอบโลก และหลังจากนั้น ฉันจำได้ว่า ประชาชนอยู่ด้านล่างหน้าต่าง ซึ่งตะโกน Long live love

                คืนสุดท้ายของฉันในลอนดอน ฉันได้พูดกับวินซอร์ ในท่อนกลางของการสนทนา เขาได้พูด ‘ฉันคิดว่า สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของฉํนคือ ความอิสระ’ ฉันไม่เคยลืมคำพูดเหล่านั้น และหลังจากนั้น หลายปีต่อมา ฉันเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร คุณมาสามารถซื้อความสุขได้ และคุณไม่สามารถซื้อความรักได้

                ความสุขในส่วนลึกของหัวใจของคุณเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก ผมเป็นผู้ชายที่โชคดี และผมพูดว่า

                ขอบคุณพระเจ้าที่มอบวัลลิสและรักแท้ให้ผม